Page 4 - booklet7

109

H-

Javne nabavke u odnosu

na privredne subjekte

MODUL

H

DIO

7

ODJELJAK

2

Pokretanje postupka

zbog povreda pravila

javnih nabavki

Narativni deo

u roku od tri dana od dana dostavljanja odluke.

Ako Državna komisija usvoji zahtjev, naručilac je dužan da o tome obavijesti sve u;esnike u postupku

roku od tri dana od dana dostavljanja odluke.

Međutim, ovo nije jedinstvena mogućnost. Takođe je moguće da se podnese žalba Evropskoj

komisiji koja, ukoliko smatra ja se desila povreda, sama može da preduzme dejstvo protiv države

članice.

Kao i u slučaju sa glavnim proceduralnim direktivama, cilj Direktive o pravnim ljekovima

nije usaglašavanje zakona država članica u odnosu na ovo, već utvrđivanje minimalnih

kriterijuma i mjera zaštite da bi se garantovala zaštita prava koja proizilaze iz proceduralnih

direktiva. Ovo je neophodno s obzirom na veoma različite postupke koji su dostupni u

nacionalnim jurisdikcijama, a koji pokazuju flagrantnu neusaglašenost sredstava zaštite koja

se nudi subjektima prava Zajednice. U ovom poglavlju ćemo razmatrati samo minimalne

kriterijume utvrđene u direktivama o pravnim ljekovima.

2.2

SPROVOĐENJE

Sprovođenje prava Zajednice, uključujući i sprovođenje direktiva o javnim nabavkama, nije

regulisano samo direktivama o pravnim ljekovima. Domaći sudovi imaju ulogu da obezbjede

primjenu prava Zajednice uopšte, dok Evropska komisija ima posebnu ulogu čuvara prava

Zajednice. Takođe treba da se razmotre i ove uloge.

2.2.1

Korišćenje domaćih sudova

Direktive moraju da se prenesu u nacionalno zakonodavstvo, čime se obezbjeđuju

nacionalni propisi za sprovođenje pravila Zajednice. Domaći sudovi ili bilo koji drugi priznati

tribunali moraju da štite prava i obaveze građana (privrednih subjekata) koji su kreirani prema

pravu Zajednice. Pojedinci pokreću veliki broj slučajeva pred sudovima sa nacionalnom

nadležnošću koji se bave povredama proceduralnih direktiva. Takve povrede su rješavane

u skladu sa postojećim postupcima i odredbama nacionalnih zakona. Međutim, razilaženja

između nacionalnih nadležnosti sa aspekta dostupnih pravnih ljekova i efikasnosti ovih

pravnih ljekova su bila razlog koji je doveo do donošenja Direktive o pravnim ljekovima, koja

ima za cilj postavljanje privrednih subjekata u svim državama članicama na sličnu, ako ne

uvjek sasvim identičnu osnovu.

Osim specifičnih mjera sprovođenja predviđenih u direktivama o pravnim ljekovima,

Ugovor podržan od strane Evropskog suda pravde (ESP) oduvek je predviđao sredstva za

rešavanje kršenja primarnog i sekundarnog zakonodavstva Zajednice. Ovo potiče iz same

prirode prava Zajednice kroz stvaranje prava na koja pojedinci mogu da se pozovu u svojim

domaćim sudovima (vidite H1).

Jasno je utvrđeno da je pravo Zajednice u mogućnosti da stvori prava na koja pojedinci

(uključujući i kompanije) mogu da se pozovu u svojim nacionalnim sudovima, koji imaju

obavezu da ih štite. Ovo se dešava tamo gdje odredbe Ugovora imaju direktan efekat,

odnosno gdje imaju efekat kreiranja prava bez daljnjeg implementiranja. To se ne dešava

automatski i podliježe određenim uslovima. Direktan efekat se garantuje ako je obaveza

nametnuta državi članici:

n

jasna i precizna,